Het lukte niet om in november dertig verhalen te schrijven, laat staan te publiceren voor jullie. Maar mijn goede voornemen dit jaar is om regelmatig een kort verhaal te delen.Tot ik hopelijk de 30 bereik.
Paul zat er al, ze herkende hem duidelijk aan het groene jasje dat hij zou dragen. Zijn gezicht had ze alleen vluchtig gezien op de foto die Eline haar had laten zien, maar blijkbaar had ze voldoende onthouden om nu zeker te weten dat ze de juiste man op het oog had.
‘Hoi, jij moet Paul zijn,’ groette ze.
‘Dat klopt. En dan ben jij Anna.’ Ze knikte. ‘Ga zitten,’ wees hij. ‘Kon je het makkelijk vinden?’
‘Ja hoor, ik reed hier zo heen.’
De serveerster kwam langs om te vragen wat ze wilden drinken en deelde de menukaarten uit. Paul bestelde een rode wijn en dus durfde Anna het ook aan om een wijntje te bestellen. Na de kaart uitgebreid bestudeerd te hebben, besloten ze iets te bestellen wat ze beiden lekker vonden, dan konden ze van elkaar proeven.
‘Hoe lang ken je Eline al?’ vroeg Anna.
‘We zijn al vrienden sinds de basisschool. Het is dat we nooit verliefd op elkaar zijn geworden, anders waren we een goede match geweest. Maar helaas. En jij, waarvan ken jij Eline?’
‘Ik heb haar vorig jaar ontmoet bij een vrouwenbootcamp. We trainen twee keer per week met een klein clubje, dus we kennen elkaar inmiddels erg goed. Sinds ze weet dat ik single ben, probeert ze telkens een date voor me te regelen, en nu is het haar dan eindelijk gelukt.’
De serveerster kwam met hun voorgerecht en ze kletsten gezellig verder, terwijl ze genoten van hun gerechtjes. Paul bleek als jurist bij een architectenbureau te werken en hij was erg geïnteresseerd in haar baan als manager bij een kinderdagverblijf.
‘Ik ben altijd dol op kinderen geweest. Na mijn studie heb ik een paar jaar op de groep gestaan bij een kdv. Toen ben ik een managementsopleiding gaan doen en kon ik vestigingsmanager worden. Ik geniet nog steeds van de kinderen, ook als manager maken zij mijn dag.’
‘Als je kinderen zo leuk vindt, vind je het zeker wel jammer dat je zelf geen kinderen hebt?’
Anna voelde haar wangen warm worden. Als single die met kinderen werkt, krijgt ze zulk soort vragen wel vaker. En bij een date was het toch al gauw een dealbreaker. Maar ze wilde niet liegen. Als hij verkeerd reageerde, pakte ze haar boeltje en vertrok ze. ‘Ik heb een dochter van vijf.’
Paul verslikte zich in zijn biefstuk en hapte naar adem. Even was ze bang dat hij echt zou stikken, maar toen slikte hij gelukkig het stukje vlees toch door. Anna bukte zich om haar tas van de grond te pakken en te vertrekken.
‘Sorry, ik had er niet vanuit moeten gaan dat… Hoe heet je dochter?’
‘Eva. Het liefste meisje dat je ooit hebt ontmoet. Maar ik ben bevooroordeeld natuurlijk.’
‘En uh, is zij uit een eerdere relatie?’
‘Ja, zes jaar geleden had ik een korte en heftige relatie. Ik was dolverliefd en dacht dat we voor het leven waren, maar hij zag dat blijkbaar anders. Nog voor ik kon vertellen dat ik zwanger was, had hij het al uitgemaakt. Ik weet dat je christelijk bent, dus ik kan dit wel zeggen: sindsdien snap ik heel goed waarom in de bijbel seks aan het huwelijk verbonden wordt. Die fout maak ik nooit meer.’
Even was het stil. Toen zei Paul: ‘Wat erg dat je zomaar aan de kant bent gezet. Volgens mij ben je veel meer waard dan een maandje seks.’ Zijn gezicht kleurde rood.
‘Dank je. En, heb jij kinderen?’
‘Oh, nee, nee, ik niet. Zo ver is het bij mij nooit gekomen. Wel hier en daar een date, maar ik heb nog nooit echt een relatie gehad,’ gaf hij schuchter toe.
De rest van de avond bleef het gesprek in veiliger water. Anna was opgelucht dat Paul zo kalm gereageerd had op het nieuws van haar dochtertje. Later wilde hij zelfs meer weten over Eva, hoe ze was, hoe ze samenleefden, of ze al naar school ging. Nog nooit in de afgelopen vijf jaar had ze een man ontmoet die zo eenvoudig haar dochtertje had geaccepteerd. Deze man kon ze niet zomaar laten lopen.
Bovendien waren de gesprekken interessant en ze voelde nu al een klik. Niet in het minst door zijn prachtige blauwe ogen, zijn donkere haren die zijn gezicht omlijstten, en de lachrimpeltjes bij zijn ogen. Maar als ze iets had geleerd van de vader van Eva, dan was het wel dat ze niet op die chemie kon vertrouwen. Gelukkig stonden ze hetzelfde in hun leven en in hun geloof. De hele avond voelde als een warm bad, een zegening van God.
Toen ze op haar horloge keek, schrok Anna. ‘Het is al half twaalf!’ riep ze. ‘Mijn moeder past op en ik had gezegd dat ik om elf uur wel thuis zou zijn. Wat erg! Die wil vast allang naar huis.’ Ze pakte haar tas en wilde bijna opstaan. ‘Hoe doen we het met de rekening? Zal ik betalen?’
‘Nee dat hoeft niet hoor. Ik betaal. Graag. Ik heb in tijden niet zo’n leuke date gehad.’ Hij wenkte de ober voor de rekening en overlegde even met hem. Daarna legde hij zijn pasje klaar om te betalen. Wat ongemakkelijk bleef Anna zitten. Tot ze toch maar de vraag stelde die op haar lippen brandde. ‘Dus, zien we elkaar nog een keer?’
‘Dat ligt eraan,’ was zijn cryptische antwoord. In haar ooghoeken zag Anna de ober aan komen lopen met de rekening, terwijl hij een lege rolstoel voor zich uitduwde. Die moest hij blijkbaar bij een gast brengen.
Bij hun tafel bleef de ober staan. Zorgvuldig parkeerde hij de rolstoel en gaf de rekening aan Paul. Die rekende netjes af, inclusief fooi. Toen tilde hij zichzelf omhoog uit zijn stoel en hees zich in de rolstoel. Verbouwereerd keek Anna toe.
Paul was een volmaakte man, ze kon zich niet heugen een avondje weg te zijn geweest met zo’n aantrekkelijk gezicht om naar te kijken en met zulke goede gesprekken. Er was alleen één ding.
Hij had geen benen.
