Mijn verhalen

Ik heb rijp altijd iets bijzonders gevonden, het spreekt meer dan sneeuw. Onder het wit zie ik nog het bruin van de kale takken, het groene gras, een geknakte rietstengel. Als de zon op de rijp schijnt, schittert hij als kristal. Hij is het diamant van de winter. Vandaag is de zon verborgen achter een dikke, grijze nevel. De rijp glinstert niet als kristal. Ik buk en zie de kunstige witte bloempjes op een gevallen beukenblaadje. Ik raap het op. Het blaadje voelt koud in mijn blote handen. Van dichtbij zijn de ijsbloemetjes nog mooier.
Ze zeggen dat ik ook

Paul zat er al, ze herkende hem duidelijk aan het groene jasje dat hij zou dragen. Zijn gezicht had ze alleen vluchtig gezien op de foto die Eline haar had laten zien, maar blijkbaar had ze voldoende onthouden om nu zeker te weten dat ze de juiste man op het oog had.
‘Hoi, jij moet Paul zijn,’ groette ze.
‘Dat klopt. En dan ben jij Anna.’ Ze knikte. ‘Ga zitten,’ wees hij. ‘Kon je het makkelijk vinden?’
‘Ja hoor, ik reed hier zo heen.’
De serveerster kwam langs om te vragen wat ze wilden drinken en deelde de menukaarten uit.

Hoewel ik hem met gesloten ogen nog zou kunnen zien zitten, gleed mijn blik toch steeds weer zijn kant op. Ik wist het allemaal: hoe hij die lok haar uit zijn gezicht veegde, voorovergebogen aan de tafel zat, zijn laptop recht voor hem en een dik notitieboek rechts naast hem. Af en toe staarde hij naar buiten om even later wil vol verve verder te typen, wat hij dan ook aan het schrijven was. Ik wist dat hij al drie dagen dezelfde donkere spijkerbroek droeg, maar wel elke dag een schone trui aantrok. Hij gebruikte een subtiele deodorant, niet zo’n

Gisteren las ik over de Angelique experience. Dus vandaag bracht