Deze maand – november 2021 – schrijf ik elke dag een kort verhaal, is mijn idee. En als ‘ie publicatiewaardig is, kun jij hem lezen! Vandaag mijn eerste schrijfsel van de maand. En je hebt geluk: flash fiction is maximaal 1000 woorden, dus stap maar in deze achtbaan en voor je het weet heb je genoten en ben je klaar om weer iets anders te gaan doen.
Het huis was donker en stil. Huiverend stak Lina de sleutel in het slot. Een inbreker, maar dan met een sleutel, dat was ze. Dit was niet haar huis, hoewel ze elk hoekje en gaatje kende. Ze wist waar het tafeltje stond in de gang, waar ze zo tegenaan zou leunen terwijl ze haar laarzen uitdeed. Ze zou op de tast, maar moeiteloos, de trapleuning vinden en haar jas daar achterlaten. De vijfde tree zou ze overslaan, want die kraakte.
Alle lampen op het erf waren uit, en in het aardedonker was het enige teken dat de deur openging, het gekraak van de scharnieren. Behoedzaam stapte Lina over de drempel. Stond stil, luisterde. Niets en niemand bewoog. Iedereen was nog in diepe slaap. Millimeter voor millimeter duwde Lina de deur dicht.
Ze dacht aan de weg die ze nog af moest leggen. Was ze op een missie die gedoemd was te mislukken? Thuis had dit nog een goed idee geleken. Ze had niet geweten hoe snel ze haar dikke jas en warme winterlaarzen aan had moeten doen en met zaklantaarn in hand de deur uit had moeten stappen. David woonde maar een paar minuten lopen vanaf haar huis, aan de andere kant van het bosje. David, de man waarvoor ze deze bizarre onderneming middenin de nacht was begonnen. Ze woonden nu een jaar op het erf van zijn ouders, hij in een nieuwe vrijstaande woning. Zij in het oude koetshuis. In het begin had ze hem intimiderend gevonden met zijn knappe looks: die donkere lok die hij steeds van zijn voorhoofd veegde, het charmante lachje en die indringende blauwgroen ogen. En dan straalde hij met zijn merkkleding en grote huis ook nog zijn duidelijke overdaad aan rijkdom uit.
Maar haar hart was gesmolten voor zijn schattige kinderen, Frederique van acht en Sam van zes. De kinderen waren dol op haar en zij was dol op hen. Langzaam was ze David ook beter gaan leren kennen. Voor ze het doorhad, zag ze meer dan alleen de knappe en overweldigende buitenkant, maar zag ze de gebroken weduwnaar die nog regelmatig huilde om het verlies van zijn vrouw, inmiddels drie jaar geleden.
David was alles wat ze zocht in een man: aardig, een goede vader, en hij kwam met kinderen. Terwijl Lina de trap op sloop – en de vijfde tree zorgvuldig vermeed – voelde ze weer de steek in haar lege buik die ze altijd voelde als ze aan kinderen dacht. Haar biologische klok tikte als een malle, over twee jaar zou ze veertig zijn, en dan? Bovendien, wie garandeerde dat ze kinderen kon krijgen? Ze hadden nu een half jaar een relatie en vannacht was een tijd van daden.
Vanavond nog was ze naar huis gegaan na een gezellig avondje op de bank, die eindigde in een heerlijke zoenpartij. Ze voelde haar tenen nog tintelen. Zoals altijd was het alarm op haar horloge het signaal dat ze zich van elkaar los moesten maken en ieder naar zijn eigen plek moest gaan. Ze was zo zeker van hem, van hen samen, en ze zag in zijn ogen de diepe liefde en adoratie die hij voor haar voelde. Soms fantaseerden ze over een leven samen, maar het bleef altijd wat vaag en in een verre toekomst. Als Frederique en Sam tieners waren, hoe ze dan met hen om zouden gaan. Maar niet hoe ze morgen de kinderen zouden opvoeden.
Ze had zich losgemaakt uit zijn armen, en hem verwachtingsvol aangekeken. Ze hoopte zo dat hij eens een uitspraak zou doen. Zou zeggen dat hij wilde dat hij haar man werd. Ze hoefde geen romantisch aanzoek. Alleen een belofte, een gezin in haar toekomst en heel veel liefde. Maar het enige wat hij zei was: ‘Slaap lekker mijn liefste.’
Op de overloop wist ze feilloos de juiste deur te vinden en langzaam, heel langzaam duwde ze de klink naar beneden. De geur van zijn overheerlijke parfum kwam haar tegemoet, vermengd met zijn zure zweetlucht. Ze stak haar hoofd om het hoekje. De kamer was aardedonker, ze had geen idee wat er zich daarbinnen afspeelde. Een rilling liep over haar rug. Zou David nog in een diepe slaap zijn? Of had hij wat dan ook gepakt als wapen om haar aan te vallen? Een diepe zucht klonk in de kamer en ze hoorde de dekens ritselen, het matras bewegen. David draaide zich om. Toen nog een zucht. Hij sliep.
En nu haar missie. Als Ruth sloop ze naar het voeteneinde, tastte rond met haar hand om zijn benen te vinden. Toen ze wist waar hij lag, tilde ze het deken op en schoof ze naar hem toe. Als een balletje rolde ze zich op naast zijn benen. Haar hand liet ze op zijn voet liggen en zo hield hij haar warm. Uitgeput van de wilde plannen en opgelucht dat haar aandeel geslaagd was, viel ze in slaap.
Een hand streelde haar voeten en ze opende haar ogen. Slaperig kwam ze overeind.
‘Wie.. Wat??!!’ riep David. Snel ging hij rechtop zitten en trok zijn benen naar zich toe. Haar voet voelde koud waar zijn hand net nog had gelegen. ‘Ik dacht dat je Frederique was!’
Oké, dat klonk als een verwijt en dit was niet hoe ze zich alles had voorgesteld. ‘Goedemorgen, Boaz,’ zei ze met een benepen stemmetje.
‘Boaz?’
Het bleef stil, Lina wist niet wat ze moest zeggen. Ze zag hem kijken, de situatie in zich opnemen. Haar plek aan zijn voeteneinde. Het feit dat ze hem Boaz noemde. De verwarring verdween uit zijn ogen.
‘Goedemorgen, Ruth.’ Zijn benen strekte hij weer uit en hij boog voorover, pakte haar hand. Zijn blik boorde zich in de hare. En ze zag het weer: liefde en adoratie. ‘Hmm, elke dag naast je wakker worden, ziet er zo wel heel aantrekkelijk uit. Maar de volgende keer zullen we het kussen delen.’ Hij knipoogde.
‘Lieve Lina, wil je mijn vrouw worden?’